Paul Jackisch
Paul Jackisch (MD I 3/909-910, obecnie Kostiuk) (17.07.1825.-27.11.1913.) - jego ojcem był mistrz budowlany Augustyn, bratem jego ojca był Joseph, który był rzeźbiarzem. Po ojcu odziedziczył zamiłowanie do architektury, a po wuju zmysł artystyczny. Nigdy nie zdobył wykształcenia akademickiego. Najpierw uzyskał tytuł mistrza budowlanego (niem. Baumeister), a później królewskiego radcy budowlanego (niem. Königlicher Baurat). Tak naprawdę nie wiadomo, kiedy i dlaczego zamieszkał w Bytomiu. Znane jednak są jego dzieła, choć pewnie nie wszystkie. Należą do nich:
- bytomski ratusz (przed jego przebudową na pocz. XX w.), któremu Paul w latach 1877-1878 nadał neorenesansowy kształt
- neogotycki gmach bytomskiego gimnazjum przy obecnej ul. Moniuszki (niem. Gimnazialstrasse), niedawno pięknie odnowiony,
- neogotycki męski konwikt biskupi na Alei Legionów,
- starsza część budynku bytomskiego sądu, dzisiaj mniej widoczna z powodu późniejszej rozbudowy gmachu sądu,
- dawny szpital żydowski (w późniejszym okresie siedziba koncernu „Schlesag” przy ul. Moniuszki,
- budynki bytomskiego szpitala miejskiego przy ul. Żeromskiego (niem. Breitestrasse),
- nieistniejąca zabudowa bytomskiej rzeźni miejskiej przy ul. Chrzanowskiego,
- neogotycki kościół św. Trójcy w Bytomiu,
- kościół św. Jana Nepomucena w Bytomiu-Łagiewnikach,
- budynek siedziby bytomskich wodociągów przy ul. Wrocławskiej (rozebrany jeszcze w 1934 r.),
Do tego imponującego zestawu możemy dodać zabudowania rzeźni miejskiej w Tarnowskich Górach przy ul. Nakielskiej, zabudowania składu win „Sedlaczek” w Tarnowskich Górach, a także neorenesansowy ratusz w Mysłowicach. Wspomniane obiekty zaprojektował, jak również dopilnował ich budowy. Na Górnym Śląsku chyba najbardziej znany jest tworzenia z obiektów sakralnych, co przyniosło mu tytuł „górnośląskiego budowniczego kościołów” (niem. „Oberschlesischer Kirchenerbauer”). Zaprojektował (oprócz dwóch bytomskich świątyń) kościoły ewangelickie w Mikołowie i Mysłowicach, pierwotny kościół w Dąbrówce Wielkiej w Piekarach Śląskich (później rozbudowany przez L. Schneidera), kościół św. Józefa w Rudzie Śląskiej, kościół św. Magdaleny w Lubomii, kościół św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach, kościół św. Szczepana w Bogucicach, kościoły w Ornontowicach i w Mikulczycach, kościół św. Trójcy w Wieszowej, kościół św. Krzyża w Siemianowicach Śląskich i kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach.
Był bliskim współpracownikiem nadburmistrza Brüninga. Udzielał się w pracach bytomskiego samorządu. Był kierownikiem miejskiej komisji budowlanej (niem. Baudeputation) w bytomskiej radzie miejskiej. Miał ogromny wpływ na rozbudowę miasta i jej kształt. Był również gorliwym wyznawcą katolicyzmu, dlatego przez wiele lat działał w zarządzie kościelnym bytomskiej parafii. Żył dość skromnie. W Bytomiu mieszkał przy ul. Katowickiej 4 (niem. Dyngosstrasse 39) w kamienicy, gdzie znajdowało się kino „Bałtyk”. Pod koniec życia ciężko chorował na uwiąd starczy. Za swoje dokonania w dziedzinie architektury i budownictwa zdobył wiele odznaczeń. Był odznaczony Orderem Korony (niem. Kronenorderen) IV klasy, Orderem Czerwonego Orła (niem. Roter Adlerorderen) IV klasy oraz papieskim Orderem św. Grzegorza VII klasy. W swoich projektach Jackisch bardzo często odwoływał się do historycznych tradycji architektonicznych, ale jego ulubionym stylem był gotyk, dlatego wiele jego dzieł to budowle neogotyckie.
