Piotr Woźniak, ps. „Wir”
Piotr Woźniak, ps. „Wir” (9.02.1912.-23.04.1988.) nauczyciel, żołnierz AK. Urodził się we wsi Młyńska niedaleko Trembowli. Wziął udział w kampanii wrześniowej jako żołnierz 12 Dywizji Piechoty. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na kresy południowo-wschodnie został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Rawie Ruskiej, skąd po kilku miesiącach uciekł. Po zawiązaniu się konspiracji wstąpił w jej szeregi. W 1941 r. został szefem II Oddziału Sztabu Tarnopolskiego Okręgu AK. Po wkroczeniu wojsk sowieckich walczył w antyradzieckiej organizacji NIE (Niepodległość). Po dekonspiracji i dramatycznej ucieczce ze Lwowa objął dowództwo zgrupowania partyzanckiego SAN. Od sierpnia 1945 r. był szefem sztabu Okręgu Narodowej Organizacji Zbrojnej (NOW) działającej na terenie Centralnego Okręgu Przemysłowego. We wrześniu został komendantem Okręgu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego. W 1947 r. w ramach tzw. amnestii ujawnił się. Osiadł w Bytomiu podejmując pracę nauczycielską. Niespodziewanie aresztowany w sierpniu 1948 r. po wielomiesięcznym śledztwie połączonym z torturami dwukrotnie skazany na karę śmierci prawie dwa lata spędził w „celi śmierci”. We Wronkach w 1956 r. zastała go amnestia. Po wyjściu z więzienia ukończył studia historyczne i uzyskał doktorat nauk humanistycznych. Autor wspomnień „Zapluty karzeł reakcji”. Jego żona Antonina Woźniak ps. „Bronisława” (1914-1983), była łączniczką komendy tarnopolskiego okręgu AK (MD I 8/137-138, 12 na 41 w rzędzie 4).
